De afgelopen dagen waren er lange to-do-lijstjes in mijn agenda. Ik had netjes alle items een cijfer gegeven om de prioriteit aan te geven, in de hoop dat ik dan ook echt de meest noodzakelijke dingen ook echt eerst ging doen. Mail wegwerken, verslagen afmaken, dingen nalezen, opruimen. Het ging prima tot ik ontdekte dat ik het schrijven in mijn dagboek de hoogste prioriteit had gegeven, maar het steeds maar opschoof. Het zette me aan het denken. Mijn gevoel zei me dat het belangrijk was om in alle rust na een paar dagen niet schrijven toch mijn pen en papier te pakken. Maar in mijn handelen was het allesbehalve zichtbaar. Was dat omdat ik het bestempelde als "iets voor mezelf doen" en ik uitging van "werk gaat voor het meisje"? Was het omdat ik geen rust in mijn lijf had omdat er nog zoveel moest? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar het heeft me wel aan het denken gezet.