Dagboekdingen

In mijn vorige blog over lezen of leven had ik het over de tegenstelling tussen mijn hoofd en mijn gevoel. Ik heb mijn gevoel nodig om te weten in welke richting ik me wil gaan bewegen en mijn hoofd heb ik nodig om dat te plannen en uit te voeren, maar ook om nieuwe kennis en vaardigheden op te doen. Wanneer ik mijn leven vol creativiteit wil leven, heb ik het samenspel tussen brein en hart nodig waarin beide kanten aan bod komen.

Maar wat is creativiteit nu eigenlijk? Is dat alleen maar tekenen en schilderen? Hoort dagboekschrijven daarbij of breien of haken? Kan het zijn dat creativiteit voor mij ook elke week een nieuw recept uitproberen is? Of muziek maken? Er zijn zoveel mogelijkheden. Om te weten waar ik mijn tijd aan wil besteden is het ook handig om te weten wat voor mij creativiteit is en welke wensen ik heb. Ik schreef er in mijn notitieboek over en gebruikte de volgende vragen:

- Wat is creativiteit voor mij?
- Welk gevoel roept creativiteit bij mij op?
- Wat zijn mijn wen…

Een deel van mijn boekenkast is gevuld met meditatie & spiritualiteit, schrijven en creativiteit. Het zijn onderwerpen waar mijn interesse naar uitgaat. Het zijn onderwerpen waarin ik me steeds weer wil verdiepen. Een deel van de boeken is praktisch. Er worden opdrachten gegeven naast achtergrondinformatie en ze dagen me op die manier uit om toch vooral dingen uit te blijven proberen. Een ander deel doet een groot beroep op mijn denken... ze dagen me uit om de wereld eens vanuit een ander perspectief te zien of om mijn kennis op een bepaald gebied te vergroten.
Het is mijn hoofd dat het fijn vindt om boeken te lezen. Het is mijn hoofd dat het fijn vindt om boeken over bepaalde onderwerpen te verzamelen om zo geïnspireerd te worden. Het is mijn hoofd dat zegt dat het liever even snel iets leest over creativiteit dan dat het er tijd voor maakt.

Mijn gevoel is al dat studeren meer dan zat, tenminste het studeren omdat het moet. Wil mijn gevoel iets weten, dan zoekt ze het op en prob…

Mijn schrijven kent altijd golfbewegingen. Er zijn tijden van veel schrijven, van minder schrijven en de laatste jaren zijn er ook regelmatig maanden van weinig tot helemaal niets schrijven. Het voelde wel ok, dat niet schrijven. Maar was dat nu werkelijk een gevoel of was het toch meer een gedachte? Wat hield me tegen om te schrijven? Hoewel dit prima onderzoeksvragen zijn, weet ik dat het me uitnodigt tot denken over wat ik niet wil. De vragen leiden me ook van mijn gevoel af. Tijd voor een andere vraag dus:

Hoe zorg ik er voor dat ik in contact blijf met het schrijven? 

Eigenlijk is er maar één antwoord op die vraag, namelijk plezier.

Waar beleef ik plezier aan als het gaat om schrijven? is dan de meest logische vervolgvraag. Het antwoord is zo simpel: elfjes. Het puzzelen met weinig woorden vind ik zo leuk. Bovendien kost het niet veel tijd en is dus iets wat ik makkelijk elke dag zou kunnen doen. Met dat antwoord werd mijn uitdaging voor oktober geboren: elke dag een elfje schrijv…

CreaBea en Pittige Paula
Ooit maakte ik kennis met de term Voice Dialogue, wat in het heel kort neer komt op de mogelijkheid die je hebt om met delen van jezelf in gesprek te gaan. Het klinkt heel zwaar, maar als je het met een beetje fantasie aanpakt, dan is het zo leuk en vooral inzichtgevend om te doen. Al een paar weken worstelde ik met een energiedip, die steeds op dezelfde dagen kwam. Tijd om echt eens goed naar mijn agenda en planning te kijken. Nu eens niet met een objectieve blik, maar met de vraag wie er aan het roer staat en wie er meer zichtbaar en aanwezig zou willen zijn. Ik kwam uit bij twee prachtige ikken.

Mijn CreaBea verliest zich graag in het creatieve werk dat ze doet. Ze leeft niet met de klok en doet waar ze zin in heeft. De ene dag is een kwartiertje vol plezier genoeg voor haar. De andere dag huppelt ze een hele ochtend van tekenen, naar schrijven en weer terug. Daarna gaat ze wandelen en schrijft onderweg een paar elfjes. CreaBea hoeft haar tijd niet in te de…

Of ik het nou nooit zat wordt steeds maar weer dat zelfde rondje lopen? Eh.. nee. Juist door regelmatig hetzelfde rondje te lopen ervaar ik wat het seizoen met mijn omgeving doet, maar ook met mij. Bij die ene boom zag en hoorde ik in de lente de jonge spechten, bij dat stukje sloot zag ik van de winter een ijsvogel en verderop op het gras stond ik in de zomer oog in oog met een jonge, niet zo bang, uitgevallen buizerd. Het is opmerkzaam zijn en weten dat mijn rondje altijd iets moois te bieden heeft.

Maar tegelijkertijd besef ik ook dat dat dingen zien niet vanzelf ontstaat. Als ik een rondje loop met een podcast op mijn oren, dan moet ik duidelijk meer moeite doen om om mij heen te kijken. De neiging bestaat dan om totaal op te gaan in wat ik luister en mijn benen maar het werk te laten doen. Om meer van mijn omgeving te kunnen zien (horen, voelen, ruiken of misschien ook wel proeven) heb ik aandacht nodig.
Op weg gaan met het idee om gewoon te genieten van wat het rondje me vandaa…