Dagboekdingen

Stel je voor dat dit jouw keukenla is. Wat gebeurt er dan in jouw hoofd? Wat voel je bij het zien van deze foto?

Mijn eerste reactie is er een van afkeuring en schaamte. Daarna volgt de actie uitstellen: ik doe de la weer dicht en laat het voor wat het is. Ik reageer hiermee op de negatieve gevoelens die ik ervaar. Gevoelens die ik liever niet zou hebben. Het sluiten van de keukenla is eigenlijk niets minder dan het weglopen voor dat gevoel. Dit gebeurt allemaal in luttele seconden. Omdat ik niets aan deze situatie doe, overkomt dit me de volgende keer dat ik de la open het hele proces opnieuw.

Maar het kan ook anders. Ik kan mezelf ook vragen stellen: Welk gevoel levert een schone la me op? Hoeveel tijd kost het me om dit schoon te maken? Met die vragen reageer ik op dat wat ik eigenlijk wil: genieten van een schone la.

Hoe kun je dit voorbeeld nu gebruiken bij bijvoorbeeld schilderen, tekenen of schrijven? Observeer eens bij jezelf wat er gebeurt als je "weer niet" geschr…

Mijn fijnste schrijfplek is op zolder. Ik zie de seizoenen aan me voorbij trekken wanneer ik daar regelmatig zit te schrijven. Maar ondanks dat het mijn lievelingsplek is, gebeurt er op die plek ook af en toe helemaal niets. Inspiratie komt niet naar me toegevlogen. Mijn pen lijkt in de stroop gedoopt in plaats van in de inkt. Het eerste, wat ik dan kan doen, is letten op mijn eigen houding. Hoe zit ik aan tafel? Kan ik ontspannen? Of voel ik juist dat ik aan het duwen en trekken ben en zit ik daardoor krampachtig en meer naar voren gebogen? Een kleine verandering in mijn manier van zitten kan de boel al lostrekken. 
Maar soms is fijner om echt van plaats te veranderen. Die andere plek kan van alles zijn: een bankje in het park, op het terras in de achtertuin of bijvoorbeeld met een kopje thee bij de Hema. Al die "andere" plekken hebben iets gemeen, namelijk dat ik in beweging kom voordat ik ga schrijven. Die combinatie werkt voor mij altijd. Onder het lopen draaien mijn ge…

Vorige week kon je hier onder andere lezen over verlangen. Maar wat nu als je een verlangen hebt; je het verlangen volgt, maar uiteindelijk toch weer in een oude valkuil stapt? Wat kun je dan doen?

"Morgen wil ik echt tijd vrij maken om te schrijven." Ik hoorde het mezelf denken aan het eind van de dag. De volgende dag kwam er weer niets van het schrijven terecht. Het leven vroeg andere dingen. En in plaats van compassie met mezelf te hebben, kwamen er allerlei oordelen over het niet schrijven. Tja, dat motiveert niet echt om het schrijven dan weer op te pakken. En toch is dat nu juist wel wat ik doe. Die gedachten zijn tenslotte ook maar gedachten.

Het helpt als ik schrijftijd vrij maak in mijn agenda. Maar wat me nog meer helpt is om compassie te hebben met mezelf en me te focussen op het trainen van "The muscle of Returning": De spier van het steeds maar weer terugkeren bij dat wat ik van plan was.

Het Etty Hillesum project daagt mij uit om deze spier te trainen.…

Ken je de kleine schrijfboekjes van de Hema? Ze zijn echt heel handig om voor jezelf een verzameling plaatjes aan te leggen om mee te schrijven.  Je kunt zo'n boekje apart bewaren, maar je kunt het boekje misschien ook wel in je dagboek stoppen. Zo zit je nooit om een schrijfonderwerp verlegen.
Werkwijze:
Nodig: lijm, schaar, oude tijdschriften, schriftje (voor de plaatjes), pen & notitieboek
1. Plakken Blader door een tijdschrift. Zodra je een illustratie ziet die je raakt (dat kan positief, maar ook negatief zijn), knip je het plaatje uit. Je plakt 'm in je schriftje.
2. Schrijven Er zijn vele manieren om te beginnen. Omdat ik vaak met deze werkvorm werk, beginnen de woorden meestal direct te stromen zodra ik een plaatje zie. Bij deze opgerolde varen zouden dat de woorden openbloeien, ont-wikkelen, vruchtbaar en ontluiken kunnen zijn. Maar dat werkt niet voor iedereen zo. Door iets meer structuur in het schrijven aan te brengen lukt het vaak wel.
a. Beschrijf puntsgewijs…