Zo is het ook met het reflecteren op mijn oude dagboeken. De ene keer zie ik dat wat ik lees helder voor me. Ik zie welke weg ik afgelegd heb en waar ik nu ben. Dit soort teksten lezen lekker weg. Glimlachend kan ik een thema noteren of een herinnering afstoffen.
Andere teksten laten alleen maar de emoties van toen zien. Angst, verdriet en boosheid kregen hun plek op papier. Maar het herlezen van dat soort fragmenten voelt alsof ik alleen maar de druppels op de spiegel kan zien. De wereld die achter al die emoties ligt, is nauwelijks helder waarneembaar. Het maakt dat het lezen beklemmend aanvoelt.
Wat voor soort fragment ik ook lees, steeds weer is er die ene vraag die het verleden met het nu verbindt. De vraag die me aan het schrijven zet, maar ook de vraag die me de oogst laat zien.
Wat raakt me en wat zegt het mij nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten