in de spiegel kijken

Het is zo'n week waarin ik regelmatig in de auto zit te wachten. De radio speelt zacht. Ik lees een boek of schrijf nog wat regels om de tijd te vullen. Ik kijk in een van mijn autospiegels en vraag me af wat ik zie. De ene keer is dat een wijds beeld. De andere keer wordt het zicht belemmerd door bijvoorbeeld de weersomstandigheden of door de plek waarop ik me bevind.

Zo is het ook met het reflecteren op mijn oude dagboeken. De ene keer zie ik dat wat ik lees helder voor me. Ik zie welke weg ik afgelegd heb en waar ik nu ben. Dit soort teksten lezen lekker weg. Glimlachend kan ik een thema noteren of een herinnering afstoffen.

Andere teksten laten alleen maar de emoties van toen zien. Angst, verdriet en boosheid kregen hun plek op papier. Maar het herlezen van dat soort fragmenten voelt alsof ik alleen maar de druppels op de spiegel kan zien. De wereld die achter al die emoties ligt, is nauwelijks helder waarneembaar. Het maakt dat het lezen beklemmend aanvoelt. 

Wat voor soort fragment ik ook lees, steeds weer is er die ene vraag die het verleden met het nu verbindt. De vraag die me aan het schrijven zet, maar ook de vraag die me de oogst laat zien.

 Wat raakt me en wat zegt het mij nu?